Bieżące

W nowym „Arteonie” mój obiecany od dawna tekst o twórczości Sasnala. Starałem się wyjść w nim naprzeciw fali niechęci wobec twórczości Tarnowianina - szczególnie zauważalnej w przestrzeni wirtualnej, na forach i blogach (w komentarzach). Wydaje mi się, że także i ta - jak każda - retoryka ślepej negacji (czasem zahaczająca niemalże o nienawiść) bierze się z niezrozumienia (niewiedzy). Oto trzeba wierzyć na słowo, że Sasnal jest wielki, bo i Sasnala w Polsce nie uwidzisz. Nie uwidzisz, więc nie zrozumiesz - i pozostają tylko kpiny z sum, za które idą jego obrazy.

W tym wypadku miłośnik sztuki jest jak w zamkniętym pokoju, gdzie przez okno obserwuje bujające się wahadłowo jabłko. Raz jabłko widać - raz nie. Czasem nie widać przez dwa lata, bo ktoś przytrzymał je za kadrem. Zatem w „Arteonie” starałem się wskazać kilka powodów, dla których „to właśnie on” - pokazać, że to nie przypadek, spisek, moda, rynkowa spekulacja, et cetera. To tekst skierowany do tak zwanych „ludzi interesujących się sztuką”, jednak nie do wąskiego grona, które bądź to za Sasnalem jeździ, bądź to jest na emigracji, bądź to jego sukces współtworzyło. To tekst skierowany do przeciętnego bywalcy galerii, który co rok, dwa obcuje z wyrwanymi z kontekstu pojedynczymi pracami i nijak nie może ułożyć z tego zbornej wizji.

Update MSN

SARP wydaje oświadczenie i dla odmiany akceptuje projekt Kereza. Przebłysk normalności.
Hypergogo zastanawia się, jak można zrealizować projekt forsowany przez byłego dyrektora.
Dorota Jarecka jest obiektywna.

Co z tego wynika? Chyba już tylko większy zamęt. Nie starajmy się tego zrozumieć.

Na ilustracji okładka "Arteonu" nr. 3/ 2007.